Niewyspany rodzic, to zły rodzic.

Uwielbiam, kiedy nadchodzi moja ulubiona pora dnia, czyli godzina 20.00 Nie ma nic przyjemniejszego, kiedy po wieczornym rozgardiaszu, kolacjach, kąpielach i czytaniu książeczek o Zosi Samosi, strażakach tudzież przygodach Mikołajka gaśnie światło w dziecięcych pokojach. Jeszcze słychać frankowe, prowadzone z samym sobą i w sobie tylko znanym języku rozmowy, jeszcze Gabryś przekonuje mnie zza drzwi (choć z każdą chwilą coraz ciszej), że jemu to się w ogóle nie chce spać, jeszcze Marysia przypomni sobie o niespakowanych do szkoły farbach – ale generalnie można uznać “czas tylko dla siebie” za oficjalnie rozpoczęty. Bardzo kocham swoje dzieci, uwielbiam je, ale zarówno wieczorny odpoczynek jak i niezakłócony sen nocny są mi niezbędne do życia jak tlen.

Pamiętam doskonale pierwsze tygodnie życia moich dzieci, kiedy z powodu niewyspania chodziłam otępiała jak zombie. Mój mózg spowijała mgła a moje ciało funkcjonowało w trybie “slow motion”. To były trudne chwile dla wszystkich: rozbita szklanka wywoływała atak histerycznego płaczu a prośby znajomych, żeby nie dzwonić w niedzielę przed 10.00, bo – wiesz, w weekendy sobie odsypiamy i leniuchujemy – budziły we mnie wcześniej nieznane pokłady nienawiści do drugiego człowieka. No i te cudowne porady dla świeżo upieczonych rodziców, nieważne czy z książki, z artykułu z internetu czy telewizji śniadaniowej: “jeśli twoje dziecko nie daje ci spać w nocy, staraj się ucinać sobie drzemki w ciągu dnia, kiedy maleństwo śpi”. Yhmmm, cudownie, a co jeśli masz na stanie jeszcze jedno czy dwa inne maleństwa, którymi musisz się zająć? Generalnie, nie mogę powiedzieć, żeby w tamtym czasie “cierpliwość” czy “spokój”, to było moje drugie imię. Moje drugie imię, imię niewyspanego rodzica, to była “złość”.

Myślę, że nie bez powodu Amnesty International zamieściło “celowe pozbawianie snu” na liście tortur. Niewyspanie, zwłaszcza permanentne, rujnuje nas fizycznie i psychicznie: naprawdę ciężko być dobrym rodzicem, kiedy pada się na twarz ze zmęczenia. Istnieją dziesiątki badań pokazujących związek pomiędzy niedoborem snu u dorosłych a depresją, otyłością, problemami z pamięcią a nawet rakiem i przedwczesną śmiercią (tak! warto to rozważyć, gdy następnym razem będziecie przechodzić do kolejnego poziomu swojej ulubionej gry o godzinie 3.00 nad ranem). Według niektórych badaczy prowadzenie samochodu, kiedy jest się niewyspanym jest równoważne z wsiadaniem za kierownicę po alkoholu. Nie ma oczywiście badań wskazujących na wpływ deficytu snu u rodziców na jakość ich relacji z dziećmi, ale każdy z nas doskonale wie, że taki związek istnieje. Kiedy jestem niewyspana, nie mam ochoty wdawać się w dyskusje z moimi dziećmi jaki jest w ogóle sens mycia rąk przed jedzeniem skoro i tak je ubrudzą potem w piachu na dworze, dlaczego dzisiaj znowu muszą wstawać do przedszkola i szkoły, albo co złego jest w waleniu siostry/brata łopatką po głowie. W takiej sytuacji moja postawa nie jest zgodna z zasadami “Rodzicielstwa Bliskości” a raczej waha się między dwoma ekstremami: egzekwuję swoje krzycząc, bądź stosuję taktykę wycofania i wychodzę mówiąc: “a róbcie sobie wszyscy co chcecie, tylko dajcie mi święty spokój!”

Ponieważ wszystkie moje dzieci potrafią samodzielnie zasypiać i przesypiać całą noc (a co tam, pochwalę się :-) , choć osiągnęliśmy to dzięki sporemu wysiłkowi), musimy w tej chwili dbać jedynie o to, by wylądowały w łóżkach o odpowiedniej porze. Wiem już, że osobiście potrzebuję wieczornego wypoczynku oraz minimum 6 godzin snu, żeby mieć siłę, cierpliwość i pozytywne nastawienie do wyzwań rodzicielskich, dlatego jestem zasadnicza do bólu a moje serce zamienia się w kamień, jeśli chodzi o przestrzeganie zasad zdrowego snu i dziecięcych harmonogramów. Choć zdarzają nam się wyjątki od reguły, to generalnie pozostaję nieugięta i niech tam gadają sobie znajomi i rodzina, niech przekonują “nie przesadzaj, nic im się nie stanie jak nie będą mieć drzemki czy pójdą później spać”. Chronię sen swój i swoich dzieci, bo robię to dla naszego wspólnego dobra i zdrowia – w tym momencie czuję się zjednoczona z wege-rodzicami, którzy też pewnie czują się czasem jak kosmici, kiedy ktoś wytrzeszcza na nich oczy pytając: “no ale jak to nie je mięsa, przecież nic mu się nie stanie jak zje bułeczkę z szynką”.